Achillespeestendinitis

Er wordt een onderscheid gemaakt tussen een ontsteking van de aanhechting van de pees (insertie tendinopathie) en een ontsteking van de pees zelf (tendinose - tendinitis).

Deze ontsteking kan verschillende oorzaken hebben: meestal is de oorzaak een overbelasting door het te plots opbouwen of veranderen van een trainingsschema, of een slechte opwarming en cooling down. Soms kan de ontsteking veroorzaakt worden door het gebruik van bepaalde medicatie (antibiotica) of een onderliggende afwijking (jicht).

In het beginstadium is er vooral last na het sporten. Deze pijn kan in de loop van de tijd verergeren en ook tijdens het sporten optreden. De pijn bevindt zich enkele centimeters boven het hielbeen of op het hielbeen zelf. Vaak wordt ook een verdikking in de pees gevoeld. Daarnaast ontstaat er stijfheid van de enkel.

De diagnose wordt op de raadpleging gesteld. Bij het onderzoek zien we een verdikte pees. Bij tendinose bevindt deze zone zich meestal op het onderste derde van de pees dat hier het meest gevoelig voor is. Bij een insertie tendinopathie is het de aanhechting zelf die pijnlijk en gezwollen is. Hierbij kan er ook sprake zijn van een slijmbeursontsteking op deze plaats (bursitis) en soms van een botuitsteeksel (exostose).

Beeldvorming : indien de diagnose niet volledig duidelijk is of een chirurgische correctie uitgevoerd dient te worden, zullen er bijkomende onderzoeken aangevraagd worden. De pees zelf is het best te beoordelen op een MRI-scan of een echografie. Om het bot van de aanhechting en eventuele verkalkingen in de peesaanhechting te zien kan een normale röntgenfoto van de enkel gemaakt worden.

De behandeling bestaat uit verschillende stappen en hangt af van de ernst van de ontsteking. We beginnen meestal met rust. Voor een loper betekent dit dat het lopen gestopt moet worden. En dat er best (tijdelijk) uitgekeken wordt naar een andere sport: zwemmen of fietsen bijvoorbeeld.

Bij hevige pijn kan een gips aangelegd worden. Daarnaast wordt een ontstekingsremmer voorgeschreven. Steunzolen of een hakverhoging kunnen hun waarde hebben als schokabsorptie of ter correctie van een manifeste standafwijking. Ook zal kinesitherapie worden voorgeschreven met excentrische oefeningen, stretchen, massage, ultrasound en diepe dwarse fricties. Een deel van deze oefeningen dienen thuis uitgevoerd te worden, ook na het stoppen van de kinesitherapie.

Bij ernstige of blijvende pijn kan een gips aangelegd worden gedurende een drietal weken. Eventueel kan bij het sporten een brace gedragen worden.

Chirurgie is dikwijls de laatste stap van de behandeling, wanneer met de voorgaande stappen geen blijvend succes wordt verkregen. Wanneer de tendinitis langer dan 6 maanden behandeld werd zonder resultaat, of de pees een uitgesproken verdikking vertoont, kan worden overgegaan tot chirurgie.

Bij tendinose wordt de verdikte peesschede verwijderd, het ontstekingsweefsel uit de pees verwijderd en het weefsel aan de voorkant van de pees losgemaakt. Bij insertie tendinopathie wordt de aanhechting opgekuist en eventueel terug vastgezet met botankers. Als er een Haglund exostose (botuitsteeksel) is, zal dit verwijderd worden. Als de pees tijdens de operatie zwaar aangetast blijkt, kan het nodig zijn deze te versterken met een gezonde pees (meestal de buigpees van de grote teen).

De revalidatie kan lang duren, zeker wanneer een gips nodig is na de operatie. We voorzien meestal een periode van 3 à 4 maanden vooraleer sport kan hervat worden.

Er zijn ook een aantal preventieve maatregelen om een ontsteking te voorkomen. Het is belangrijk goede schoenen te kiezen, eventueel met steunzolen. Doch belangrijker is je eigen limieten te kennen en te respecteren. Steeds goed opwarmen vooraleer te lopen en het geleidelijk opbouwen van afstand en snelheid (max +10% per week). Vermijd explosief sprinten of bergop lopen. Vergeet na inspanning ook een goede cooling down niet!